Reis door de bergen, deel 1 | 24 april 2019

Woensdag! Half 7 werden we wakker, gewekt door, jawel, ZONLICHT. Eindelijk!Het was zowaar helder weer en met het openslaan van de gordijnen kwam daar het prachtige uitzicht wat we de vorige dagen niet hebben kunnen zien. In de verre verte kon je de hoge bergen met besneeuwde toppen zien liggen die in het noordelijke deel van Georgië staan. Hier gaan we vandaag naartoe.

Fantastisch wakker worden zo en extra verrassend omdat we dit niet hadden verwacht. Met het vroege zonnetje dat deels over het landschap scheen, kon ik met het raam open verschillende hanen horen kraaien. Even uit het raam hangen, en ik zag dat  mijn buurman rechts op 16 en buurvrouw links op 14 hetzelfde idee hadden en van het mooie uitzicht aan het genieten waren.

De dag zal bestaan uit heel veel rijden met de bus en her en der een stop om een kerk, burcht, klooster of iets in die richting te bezoeken. Joyce en ik zijn al wel een beetje klaar met kloosters, maar de reis er naar toe is steeds erg boeiend en de ligging van deze gebouwen zijn vaak op een hoge berg waardoor de uitzichten prachtig zijn.

Eenmaal rond 09:00 vertrokken, vertelde onze reisleider dat in Mtskheta (5 klinkers achter elkaar!) waar onze eerste stop zou zijn het goed weer was en het zonnetje scheen. Mooi! We wisten alleen niet dat dit 3 uur zou duren. Hoewel de ritten soms lang zijn, verveel ik me zelf geen moment. Ook vandaag rijden we vanuit Tivali weer de natuur in richting het noorden de bergen in. Je ziet het landschap langzaam veranderen. Het begint mooi fris groen maar naarmate we stegen, werd het uitzicht steeds spectaculairder. We zijn echt blij dat het vandaag een stuk helderder is waardoor we alles goed kunnen zien. Na ongeveer een half uur rijden, zien we de eerste sneeuw al aan de zijkanten van de weg liggen. Naast je rijzen er bergen op waarvan steeds grotere delen wit zijn bedekt. Prachtige uitzichten doemen zich op die tussen de bergen door te zien zijn. 

3 kwartier na vertrektijd komen we aan  op een uitkijkpunt waar we ongepland een stop maken omdat iedereen wel foto’s wilde maken van het prachtige uitzicht. We zitten hier op 1620 meter hoog. 

Het uitkijkpunt lag iets hoger dan de weg en via een halve trap en een glibberig modderpaadje kon je die bereiken. Jammer dat ik vanochtend met mijn vochtige doekjes druk ben geweest om mijn witte Fila’s schoon te maken, want de modderklodders van hier hebben zich weer goed aan mijn schoenen vastgeplakt. Volgende keer tóch maar bergschoenen kopen.

Na het schoon stampen van de schoenen klommen we in de bus om onze weg door de bergen verder te vervolgen. Het afdalen met de bus minstens of misschien nog mooier dan opwaarts. De kale begroeiing gaat langzaamaan over in takken die groener worden en her en der hangt de frisse witte bloesem al in de bomen. 

Ook de bebouwing komt weer in beeld. Hoewel het men hier niet breed heeft, zijn ze in ieder geval wel ‘rijk’ met hun uitzicht dat zij elke dag kunnen beleven.

Het is moeilijk om alle diversiteit aan landschappen te beschrijven en tijdens het rijden van de bus is foto’s maken niet ideaal, maar het is zeker een aanrader om dit land te bezoeken voor haar mooie natuur.

We rijden nu richting Tblisi waar we de stad vanaf de andere kant zullen passeren. Ruim voor we hier langs rijden, valt ons op dat er veel plastic langs de weg ligt. Een stuk verderop rijden we langs een vuilnisbelt waarbij enorme hopen met afval en plastic met grond zijn vermengd. In een straal van een paar kilometer hier rondom is daar dan ook de hoeveelheid slingerafval het grootst. In Georgië zijn ze nog niet milieubewust bezig en het is jammer dat daar de directe gevolgen van te zien zijn. 

Al snel duikt tussen het bergachtig gebied aan onze zijkant de stad Tbilisi op waar we vanuit de hoogte op kunnen kijken. Het eerste wat je ziet zijn de grote blokken gebouwen die er lelijk en vervallen uitzien. Dit zijn de typische Sovjet blocks die in de tijd van de Russen hier in enorme getale zijn gebouwd. Je zou denken dat ze leeg staan, maar niets is minder waar. Op veel balkons zie je de was hangen waardoor je weet dat dit bewoond is. Troosteloos om te zien dat men op deze manier moet leven. Men vindt hier deze gebouwen overigen ook lelijk maar sinds de onafhankelijkheid in 1991 zou je verwachten dat ze deze gebouwen wel hadden gesloopt, maar door tekort aan geld kan men dat (nog steeds) niet veroorloven. Het beschilderen van deze gebouwen was maar een schrale update die deze lelijke blokken de afgelopen 27 jaar hebben ondergaan. (Wordt vervolgd)