De grens oversteek naar Armenië en verder| 27 + 28 april

Daar was is weer. Door de slechte wifi kan ik helaas geen foto’s uploaden en moet ik het verhaal even zonder plaatjes doen. Later hoop ik ze nog bij te voegen.

We droppen onze grote bagage in één van de busjes en de groep wordt verdeelt over beide. Zij zullen ons brengen naar de grens naar Armenië en ons overdragen aan onze nieuwe gids Gareg (geen idee hoe je zijn naam spelt) en een andere buschauffeur. We zullen uit Georgië uitchecken, dan een stukje van 100 meter niemandsland doormoeten en dan de grens van Armenië overgaan.

Voor dat we dit bereiken, klimmen we nog hoger de bergen in. De chauffeur van ons busje geef flink gas tot het moment dat de weg slecht wordt. Vanaf het moment van de overstap, lijkt de omgeving ineens veel minder interessant en rijden we na het eerste dorpje door een redelijk kale bedoening. We rijden zo hoog dat we de sneeuw weer op ooghoogte kunnen zien. Het landschap rondom wordt vrij plots best vlak en we blijken te rijden op een kale hoogvlakte. Wat op het eerste gezicht een saaie omgeving lijkt, is na een stukje rijden al niet meer aan de orde. In de verte rijzen de witte bergtoppen weer op en zo nu en dan ligt er een prachtig meer dat gevormd is door het smeltwater. De dorpjes die hier staan, zien er armoedig uit en de weg is uitermate slecht. Met het gehobbel is een goede foto maken vanuit het busje knap lastig. Wat een ellende om hier te wonen, hoog in de bergen op kale vlaktes, slechte huizen en wegen en enorm afgelegen van de rest van de bewoonde wereld.

Aangekomen bij de grens nemen we helaas afscheid van Guga en ook hij krijgt van ons een envelopje voor zijn fijne reisbegeleiding.

Voor mij was het een eerste keer om met controle de grens over te gaan. Ik moet toegeven dat ik het wel een beetje spannend vond en ik had gehoord dat ze altijd erg nors en niet vriendelijk zijn, maar dat viel uiteindelijk reuze mee. Toen ik van een Armeense grensbewaker de vraag kreeg waar ik vandaan kwam en ik deze beantwoordde met: ‘The Netherlands’, zei hij: ‘Oooh Arjen Robben!. Daarmee kreeg ik door hoe je hier dus vrienden moet maken.

Nadat iedereen zijn Georgissch geld had gewisseld voor Armeense drams, konden we door. Gareg en de stond ons al op te wachten. Het eerste half uur was vrij kaal en saai landschap en we ervaren dat Gareg veel praat en dat hij een stukje lastiger te volgend is door onze vorige gids. Hij doet echt zijn best, maar na een lange dag rijden is zijn uitegebreide verhaal behoorlijk slaapverwekkend. 

We overnachten vanavond één nacht in Gyumri, de na Jerevan, de grootste stad van Armenië. Bij het binnenrijden van deze stad, valt op dat er veel volk op straat is. De straten waarin we rijden, lijken in betere staat dan in Georgië. We worden afgezet op een groot plein en bij het uitstappen worden we goed bekeken door de bevolking en direct had ik hier mijn eerste Justin Bieber momentje. Een groep meisjes giebelden met elkaar en leken in mijn richting te kijken. Toen eentje op mij afstapte en vroeg: ‘Can we make a picture with you?’, kon ik natuurlijk niet weigeren. Een grappig tafereeltje was het wel...

We lopen naar ons hotel waar we de spullen in onze kamers zetten. We hebben nog 1,5uur voor we gaan eten en een ieder gaat zijn eigen weg. We besluiten de stad door te lopen en opzoek te gaan naar een terrasje. Gek genoeg zijn er heel weinig terrasjes te vinden terwijl er op straat veel mensen lopen. Ook alle restaurants hebben hun tafels binnen staan en uiteindelijk lopen we met z’n vieren ergens naar binnen wat het uiterlijk had van een aprèski tent. Grappig was hier de ‘service knop’ die je kon indrukken om te bestellen of de bon te vragen. Binnen 30 seconden stond een Armeense dame aan tafel om onze bestelling met lokale Armeense tapbiertjes op te nemen. Kei fijn concept waar menig restaurant een voorbeeld aan kan nemen. Het lijkt wat onpersoonlijk maar ik vindt het topservice.

We hadden eigenlijk geen zin om bij het hotel te eten, maar dit was al afgesproken en om 19:30 liepen we terug. Daar aangekomen werden we verwelkomt door een ouder dametje die ons vriendelijk  begroette en ons de tafels aanwees waar het eten al klaar stond. Of dit nou Armeense style is of het werk van een hele slechte styliste weet ik niet, maar de lichtgele muren met gouden gordijnen in combinatie met wit TL-licht vond ik niet zo heel mooi. Koffie heb je niet meer nodig, want wakker blijven doe je nu toch wel.

Het eten was best goed. We waren sowieso blij dat het niet meer de Georgische keuken was die we op tafel hadden staan, maar de smaak van de gerechten hier waren ook nog lekker. Je merkt dat de service hier beter afgestemd is en ik ervaar de mensen hier meer open en vriendelijk terwijl Armenië juist minder toeristen kent. 

Na het eten trekken een aantal van ons nog de straten in waar een straatconcert gaande is. Achteraf hoorde ik dat er een bepaald feest gaande was. We drongen ons in de menigte en al snel stond een groepje jongeren om een van ons te lachen om zijn lengte waarop ze aan hem vroegen of ze met hem op de foto mochten. We blijken op te vallen met onze unieke verschijningen in deze stad en je ziet mensen echt kijken. Toen het concert voorbij was en er typische Armeense muziek werd opgezet, ging het groepje jongeren (ik denk op Armeense manier) dansen. We moesten mee doen en al snel waren we ingesloten en werd er in een kring om ons heen vrolijk gedanst en geklapt. Super grappig en leuk om te zien dat de mensen hier zo open staan voor nieuwelingen, iets wat ik in Georgië een beetje heb gemist. Mijn eerste ervaring Armenië is dan ook positief.

Na nog ergens een drankje op een terras te hebben gedaan, maken we een einde aan deze dag.

Na het ontbijt zijn Joyce en ik nog even naar buiten gegaan om wat foto’s te schieten in de straat. Wat op het eerste gezicht best prima leek, blijkt als je beter kijkt dat de huizen helemaal niet zo goed er uit zien. 30 jaar geleden heeft hier een grote aardbeving huisgehouden die zijn sporen heeft nagelaten en hier nog steeds ingestorte woningen van staan. Er zal wel veel te weinig geld zijn voor het herstel en het opruimen van de ravage. Zonde, want aan de buitengevels te zien, kan dit een prachtige stad zijn.

We zullen verder rijden naar Haghpat waar we zullen stoppen om te lunchen en een kerk te bezichtigen. Een half uur vertrokken uit Gyumri rijden we langs het epicentrum van de aardbeving die hier 30 jaar geleden gebeurde. Daarbij kwamen. 26000 mensen om. Een stuk verderop in de heuvels ligt een begraafplaats waarvan de graven er goed en waardig uitzien. Met het passeren zien we pas hoe groot deze is en van de reisleider horen we dat hier de meeste overledenen van de aardbeving zijn begraven.

Na de lunch en het bezoeken van de kerk rijden we naar ons volgende slaapadres in Dilijan, waar we twee dagen zullen verblijven.

Aangekomen bij het hotel, blijkt dit de minst fijne kamer te zijn tot nu toe en zitten we ongeveer 8km vanuit de stad. Na het aanmelden op de wifi kom ik er achter dat deze de snelheid heeft uit 2008 en ik hierdoor mijn reisblog niet eens kan posten. Een fatsoenlijk whatsapp gesprek voeren lukt ook niet en hiermee heb ik dus even reden om chagrijnig te zijn. Een beetje verwend waren we wel in Georgië.

Omdat het verblijf er niet heel fantastisch uitzag, probeerden we 800m verderop bij een ander hotel te dineren. Dit zag er zo goed uit dat het zo een 5 sterren hotel had kunnen zijn. We werden begeleid naar de tafels en met het lezen van de menukaart vielen ons de prijzen ook enorm mee. Sowieso is leven het hier nóg goedkoper dan in Georgië. Een halve liter bier voor net geen euro of een pizza voor 3 euro zijn hier normale prijzen. Ongelofelijk.

Rond 21:00 zijn we terug in het hotel. Ik lees nooit maar zonder goede wifi kan je niet veel anders dan een boek lezen op je hotelkamer dus deed ik dat maar. Ik vond het eigenlijk wel lekker om zo de dag af te sluiten.