De weg naar Jerevan | 2 mei 2019

Het eten in Armenië wordt nu ook wel eentonig. Er wordt veelal hetzelfde op tafel gezet en sommige dingen krijg je zelfs bij je ontbijt, lunch én diner dus je raakt er wel een beetje klaar mee. Daarom was het een verrassing dat de ochtend in het hotel in Goris eens wat anders bood. Stukken pizza en gefrituurde deegbol in een onbeschrijfbare vorm die smaakte naar oliebol waren voor mij de hot items van het ontbijt. Yummm!

We rijden een groot stuk dezelfde weg terug die we gisteren hebben afgelegd, omdat we vanuit de zuidoostelijke staart van Armenië geen andere kant op kunnen dan terug, tenzij we de grens willen overgaan naar Iran of Azerbeidzjan. Nou geloof ik dat beide landen ook prachtig zijn, maar omdat ik geloof dat ik de komende jaren ergens nog een keer naar de V.S. wil, kan ik Iran beter links laten liggen. Wanneer je in Iran bent geweest, kom je met de huidige regels in de V.S. dat land niet makkelijk meer in dus voor mij prima om onze weg terug te volgen.

Na een lange zit en een kleine tussenstop, bezoeken we het klooster dat ligt tussen de rode kliffen bij ..... Weer een omgeving die we nog niet hadden meegemaakt en die de ligging van het klooster uniek maakt. We lunchen hier om de hoek met de bekende salades en het platbrood, genaamd Lavash. Naast onze lunchruimte wordt op authentieke wijze het platbrood gemaakt door drie vrouwtjes en dat is erg leuk om te zien. Nummer 1 maakt de eerste opzet van deeg met bloem en rolt met een deegroller het brood zo plat mogelijk. Nummer 2 neemt het deeg over en met een dunne stok rolt zij de plak verder uit tot een hele dunne flap die ze vervolgens om haar stok zwaait en overgeeft aan nummer 3. Zij rolt de flap deeg uit op een soort kussen en buigt dan voorover en klapt het kussen tegen de wand van de ronde oven die in de grond zit. Het dunne deeg blijft plakken en na een minuut viste ze met een haak het flinterdunne en krokant gebakken brood uit de over en gooit het op de stapel naast zicht. Ik heb een stukje geproefd en het is echt heel lekker. De structuur is bijna chips achtig maar dan met de smaak van zoet brood. In de bus hoorden we van onze reisleider dat deze ‘bakkers’ van het Armeens brood Lavash behoren tot Unesco. Erg leuk om te zien.

Vanuit het gebergte dalen we af en rijden de Ararat valei binnen. Een enorme vlakte  die uniek is in dit land want tot nu toe hebben we nog geen vlak landschap gezien. Aan de linkerkant van de weg rijzen de kleine en de grote Ararat berg op; de bekende berg waar Noach met zijn ark tijdens de zondvloed gestrand zou zijn. Deze liggen niet op Armeens grondgebied maar behoren aan Turkije. Helaas is het ondertussen niet helder genoeg meer om de bergen goed te kunnen fotograferen en door de bewolking zijn de bergtoppen niet zichtbaar. Straks in Jerevan is er wellicht nog wel mogelijkheid om de reuzenberg te spotten.

Wat we wel konden zien zijn de bloemenvelden in de gestrekte omgeving en deze pracht gaf voor nu even genoeg voldoening. 

Onze laatste stop is ook het laatste klooster die we bezoeken deze reis (tenzij we de komende dagen voor de optionele excursies gaan). Omdat het volgens ons niet heel erg gewaardeerd wordt om met een korte broek het kloosterhof te betreden en omdat ik door de mannen daardoor werd weggekeken, zijn Joyce en ik na 2 minuten weer terug gelopen om op een muurtje te wachten tot de anderen waren klaar gekeken.

De weg gaat verder met als eindstop Jerevan. De rest zal ik in het volgende reisverslag schrijven.