Opweg naar Achaltsiche | 26 april 2019

Om 06:00 werd ik wakker door het licht. Vandaag leek het nog eerder licht dan gisteren en toen ik de gordijnen weer open sloeg was daar een kraakhelder blauwe lucht. Zo’n egale lucht hebben we nog niet gezien. De hoge berg van 5000 meter voor ons is nu helemaal zichtbaar en met de eerste zonnestralen op de top van de berg geeft dit een prachtig plaatje.

Eenmaal in de bus gestapt, vernamen we van Guga dat dit heldere weer vandaag uniek is in rond deze tijd. We hebben geluk dus.

De reis zal vandaag gaan naar het zuiden. Waar we nu redelijk dichtbij de grens van Rusland en Zuid-Ossetië zaten, zullen we aan het eind van de middag arriveren bij ons volgende slaapadres dat gevestigd is nabij de Turkse grens. Zuid-Ossetië is overigens van oorsprong Georgisch gebied en behoort nog officieel tot Georgië, maar de Russen hebben dit afgepakt. Het gaat om 20% van de oppervlakte van het gehele land. Zuid-Ossetië wil graag onafhankelijk worden en Rusland steunt hen hier uiteraard in. Helaas is Rusland in zo’n machtspositie en is Georgië machteloos om hiertegen in opstand te komen. De Georgische bevolking zijn allesbehalve gecharmeerd van de politieke situatie met de Russen, maar moeten hen te vriend houden omdat ze geen kant uit kunnen.

We rijden terug dezelfde weg door de fantastische bergen. Het is intrigerend om het verloop van de natuur te zien die begint in de witte glanzende toppen van de bergen. Iets meer gedaald, komen de kale rotsen zonder begroeiing onder het ijsdek vandaan. Hier begint de oorsprong van de rivieren die hier behoorlijk veel zijn. Langzaam verandert het landschap in begroeide bergen met verschillende kleuren groen en tussendoor zie je de hogere bergen met sneeuw zo her en der verschijnen. De kleine stroompjes water worden grotere stromen die met ons mee naar beneden varen. Onderweg kom je ook regelmatig dieren tegen. Loslopende koeien, wilde paarden, dwalende honden en soms een kudde schapen zijn geen unicum langs de wegen in de bergen. Halverwege maken we en kleine stop voor een kop koffie en de wc. 

Even verderop buigen we rechts af om de snelweg op te draaien die sinds 2005 wordt gebouwd. Deze is nog in aanbouw en als hey af is, loopt hij van oost naar west Georgië. Kort daarna nemen we de afslag naar de ‘winery’ waar we lunch zullen krijgen van een lokale familie en waar we tevens wijn gaan proeven. We werden ontvangen door de eigenaar door wie we eerst een kleine rondleiding kregen en een introductie over hoe men de wijn hier maakt en waardoor de verschillen tussen bepaalde wijnen ontstaan.

De lunch ziet er goed uit en de tafels zijn erg knus gedekt. De afgelopen dagen hebben we de Georgische keuken elke dag wel geproefd. Eerlijk gezegd ben ik er niet kapot van en is de variatie niet heel groot, maar ik moet toegeven dat dit de beste maaltijd van de afgelopen dagen tot nu toe was. De wijn die we mochten proeven bestond uit twee witte droge, waarvan één amberkleurig, en een rode wijn. We waren de amberkleurige gewend van de afgelopen dagen en wij Nederlanders vinden deze niet zo lekker. 

Beide wijnen worden in Kvevri’s gemaakt. Dat zijn grote vaten die men in de grond plaatst en de wijn hier in laten trekken. Hoe langer de wijn hierin wordt gehouden, de te zwaarder en droger de wijn zal smaken. Beide wijnen waren 6 maanden gefermenteerd en gerijpt, maar het verschil zit ‘m in de manier waarop. De amberkleurige is gerijpt zonder vel en zaden en de lichtkleurige met. Dit laatste zorgt voor de amberkleur en het zwaarder smaken van de drank.

Bij het hoofdgerecht hoorde een rode wijn die zoals de vorige ook prima was te drinken. Aan het einde van de lunch werd er nog een shotje chacha ingeschonken waarbij we uitleg kregen op welke manier we dit moesten drinken. 

De volgende stop is Gori, het geboortedorp van Stalin, waar we het museum dat over hem gaat en door hem is opgericht gaan bezoeken. In deze stad wonen nog veel mensen die Stalin zien als voorbeeld en hem hoog hebben zitten, met name de oudere generatie. De grens met Zuid-Ossetië bij Gori is verschuivende. Voorheen was de stad 16 km verwijderd van dit gebied en ondertussen is dit 14. Rusland wilt graag Georgië terug in eigen macht en daarom probeert men dichterbij te komen en de grens te verleggen. Georgië is hierin machteloos en hetzelfde speelt zich af in Oekraïne, wat voor ons iets meer bekend is. Beide landen hebben een goede band met elkaar.

In het gebied waar we nu doorheen rijden, staan behoorlijk veel dorpen met identieke woningen. Dit blijken huizen te zijn van vluchtelingen die uit Zuid-Ossetië zijn gevlucht toen Rusland het gebied heeft overgenomen. Het is voor ons in Nederland een ver van je bed show maar nu hier voor mij zeker interessant om de invloeden van Rusland van dichterbij mee te maken. Voor Georgië is het natuurlijk wel triest.

Na een rondleiding in het museum van Stalin, rijden we verder. Omdat ik vind dat deze man geen eer verdient, laat ik de beschrijving van het bezoek aan dit museum achterwege. (Wordt vervolgd)