Akhaltsikhe en weer verder | 26 + 27 april

Onderweg naar het National Park Borjomi komen we terecht in de file. Het is vandaag ‘Red Friday in Georgië, vergelijkbaar met Goede Vrijdag in Nederland en daarom is het vandaag extra druk op de weg. We komen er snel achter dat men hier de regels niet zo serieus neemt in het verkeer. Links en rechts worden we (in de file) ingehaald, auto’s dringen voor en rijden op de andere weghelft om de stoet in te halen en trekken zich totaal niks aan van het tegemoetkomend verkeer en drukken zich snel in de rij als ze echt niet meer verder kunnen. Vriendelijkheid is overigens niet overal in Georgië vanzelfsprekend. Guesthouses en hotels zijn echt prima, de service kan soms nog wel beter maar ze doen hun best, maar bij ‘toeristische’ winkeltjes valt nog wel wat winst te behalen als het om vriendelijk zijn gaat. Of dat nou komt doordat men vaak geen Engels spreekt of dat het toch een cultuurdingetje is, ik weet het niet. 

Door de file zijn we helaas een stuk later aangekomen en daardoor hadden we niet de tijd om dit park uitgebreid te bezoeken.

Met 50 minuten verder rijden, komen we om 20:00 best wel moe aan bij ons hotel te Akhaltsikhe. We waren al sinds 09:00 vanochtend onderweg en dat sloopt je meer dan je verwacht. Een aantal hadden besloten bij het hotel te blijven eten maar wij wilden graag in het stadje dineren. Met zijn 90.000 inwoners zou je denken dat er genoeg restaurantjes zijn te vinden, maar zelfs na (op aanwijzen van Guga) de juiste richting te volgen, konden we niet direct een eetgelegenheid vinden. Nadat een man ons verdwaald zag lopen, vroeg hij waar we naar opzoek waren en daarna wees hij ons de richting. Na even zoeken vonden we eindelijk een restaurant. Inmiddels was het tegen 21:00 en wisten we niet tot hoe laat alles hier doorgaat of open is. Gelukkig stond de deur open en toen we met 5 de trap afgedaald waren, werden we enthousiast verwelkomd door de familie van wie dit restaurant was. Het was verder helemaal leeg en de muziek stond niet aan maar die werd direct aangezet toen we ons aan tafel settelden. Het was een grappig moment van binnenkomt. Ze hadden ons niet meer verwacht op dit tijdstip, denk ik, en waarschijnlijk hadden ze geen drukke avond omdat families wellicht thuis aan het dineren waren vanwege ‘Red Friday’.

De menukaart bood weer hetzelfde als alle andere restaurants en dat was eigenlijk precies de reden waarom we niet in het hotel wilden eten. Aan bbq kip aan ‘t spies met friet erbij kon niet veel mis zijn en voor een beetje groen erbij kozen we twee keer eenzelfde salade. Na de lange reis hadden we ook wel weer een biertje verdiend en die werd snel aan tafel gebracht. Het eten volgde niet lang daarna en dit was boven verwachting lekker. Na veel te veel genomen te hebben, zijn we redelijk op tijd terug gegaan naar het hotel. Terwijl jullie koningsnacht vierden, lagen ik en Joyce om 22:30 in bed. Heerlijk! ;-)

De volgende dag trekken we door het zuidelijk landschap naar Vardzia waar we de berggrotten gaan bekijken. De weg is gemiddeld 20 km van de grens met Turkije vandaan. Alweer rijden we door een heel ander landschap. Het is zo bijzonder dat in zo’n klein land zoveel verschillende natuur en landschappen heeft. Binnen een uur rijden kun je in een compleet andere omgeving rijden en alleen daarom is het de moeite waard dit land op je to do lijstje te zetten. (Nogmaals, het is onmogelijk de volledige indrukken over te brengen op foto’s en alle mooie momenten vast te leggen.) 

We rijden de hele tijd langs een rivier. Het is mooi om te zien hoe deze ruige stroom water zich door het landschap begeeft en tussen de rotsachtige bergen zijn weg baant. De afgelopen dagen kwamen we al veel verkoop van honing langs de weg tegen en nu zien we zo nu en dan in sommige tuinen een aantal bijenkassen staan. 

We maken een kleine tussenstop om foto’s te schieten en rijden dan door naar de grotten. Van een afstand is het een imponerend gezicht en met een korte stevige klim, bereikten we het begin van dit grottencomplex waar we ons door de smalle tunnels en soms hele stijle en ongemakkelijke trapjes zullen begeven. Een bijzondere ervaring.

Weer ‘beneden’ aangekomen, krijgen we tijd om te lunchen en een plekje op terras is snel gevonden. Direct naast de rivier konden we mooi in de zon zitten. Een uurtje later vervolgen we de reis. Ongeveer een uur voor de grens zullen overstappen op kleine busjes. Dit omdat de weg naar de grens toe te slecht is om met de grote bus af te leggen. We nemen afscheid van onze chauffeur Armin en om hem te bedanken voor zijn geweldige rijkunsten, krijgt hij van ons een envelopje met fooi. (Wordt vervolgd)