Bergwandeling | 25 april 2019

Half 6 werd ik wakker. Door de gedeeltes ramen die niet voorzien waren van gordijnen, kon ik de dag al lichtelijk zien beginnen. Waarom ik zo vroeg wakker word? No idea! Blijkbaar kan mijn lichaam de indrukken niet goed verwerken. De bedden liggen in dit guesthouse echt goed dus daar kan het niet aan liggen. Wat doe je dan op zo’n tijdstip? Hmm mijn reisblog verder schrijven want ik loop steeds een dag achter. Ik merk dat je dit echt goed moet bijhouden omdat anders verse indrukken wat vervagen en je de details vergeet. Typen maar dan..

Om 7:15 werd Joyce ook wakker en vond ik het wel tijd om de gordijnen open te schuiven. Wat? Sneeuw! Meen je niet. Ja hoor, gaan we lopend de bergen in, krijg je dit!

Om jullie toch te laten zien hoe dan het uitzicht vanuit mijn bed is, heb ik gelijk een fotootje gemaakt. Toch wel cool he? (Al is het nu grijs)

Hoe grijs het zojuist was, hoe zonnig werd het daarna. De sneeuw verdween letterlijk voor de zon en in korte tijd was mijn uitzicht stukken beter. In de vroege ochtendkou ben ik vlug op het balkon gaan staan en heb ik een panorama fotootje geklikt waarop je het schitterend aangezicht kunt zien dat wij in principe vanuit ons bed kunnen aanschouwen. Beter kun je bijna niet hebben toch?

Laat ik vandaag eens wat aan m’n baard doen. Hup, tondeuse in het stopcontact, standje anderhalf en trimmen maar. Prima! De strakke randen en onderkant van m’n baardje doe ik altijd onder de douche dus die draai ik open. Jammer! Een heel kort straaltje vergezeld met het uitgaan van de lichten. Stroomstoring nummer 2. Geen stroom én geen water. Met een beetje creatief ondernemen lukt het met conditioner en een flesje water nog om te scheren. De vochtige doekjes komen nu al binnen 5 dagen een tweede keer van pas en dus kan ik hiermee mijn lichaam opfrissen. Hmm, prima gered zo. 😉

Ook beneden bij het ontbijt zie ik aan het voorkomen van reisgenootjes dat zij stroom- en waterstoring hadden. Verwilderde vette haren en slaperige hoofdjes die één voor één binnendruppelden. Best wel grappig om te zien..

We gaan vandaag al lopend naar kerk nummer 16 die je schuinboven op de berg staat die we vanuit ons verblijf kunnen zien staan. Het eerste stukje worden we gebracht met de bus. Bij het instappen liep daar de liefste puppy die we tot nu toe hebben gezien. Super schattig.

Zoals eerder vermeld, lopen hier behoorlijk veel honden maar ze zijn absoluut niet vervelend, behalve dat ze ‘s avonds met elkaar wedstrijdje blaffen houden. Je denkt lekker fris met je raam open slapen. Fris zeker, maar vergeet het slapen maar.

Vanaf de parkeerplaats lopen we via de weg naar de top van deze berg. De klim is 600 meter en we doen er zo’n anderhalf uur over om de kerk op het hoogtepunt te bereiken. Rondom zijn we omringd door bergen die nog vele malen groter zijn. De hoogste berg in dit gebied is ruim 5000 meter als ik de reisbeschrijving van de reisorganisatie moet geloven. Die geloof ik want de uitzichten zijn weer spectaculair. Een behoorlijk vermoeiende klim maar wel echt de moeite waard. 

De afdaling ging sneller maar die vond ik niet minder vermoeiend. Het afremmend lopen naar beneden is een grotere balast voor je benen en eenmaal beneden ben ik direct in de bus gaan zitten. Ik was blij dat het er op zat en nu konden we terug naar het dorp om een restaurantje te zoeken om te lunchen. Het minicentrum ziet er niet heel spectaculair uit maar toch hebben we een leuk plekje kunnen vinden. Naast dat één van de obers ons hielp met een blik waar je bang van werd en dat er drie keer een nummer van Dido werd gedraaid, was bier weer goed te drinken en het eten best te hachelen. Om op safe te spelen, heb ik de Georgische gerechten links laten liggen (want die krijgen we elke dag) en ben ik voor pizza gegaan. Ja, wat kan daar nou mis mee gaan? 

Teruglopend naar huis heb ik van een aantal huizen in het dorp een aantal foto’s gemaakt. Je kunt hier goed zien hoe rommelig het is en in welke armoede mensen leven. Je vraagt je af waarom ze niet de moeite nemen om hun stukje grond  netjes te maken. Waarschijnlijk omdat ze niet beter weten en niet weten hoe het beter kan.

De rest van de middag hebben Joyce en ik weinig gedaan. De zon scheen lekker op ‘t balkon. De strandstoeltjes uit onze kamer verhuisden we hier naartoe en met een fleece deken over ons heen was het toch eventjes genieten en bijkomen van de wandeling. Tot morgen!